همکاری حول رایانش
رایانشِ مشارکتی فرآیند انجام یک کار رایانشی به صورت دونفره و یا تیمی است. از آنجایی که این رویکرد دربرگیرنده‌ی درخواست مشارکت و دریافت بازخورد دیگران است، همکاری مؤثر می‌تواند به نتایج بهتری نسبت به انجام کار به صورت مستقل منجر شود. همکاری افراد را ملزم می‌کند تا دیدگاه‌های متنوع، ایده‌های متضاد، مهارت‌های متفاوت و شخصیت‌های متمایز را دنبال کنند و در آن بگنجانند. دانش‌آموزان باید از ابزارهای مشارکتی برای کار مؤثر با یکدیگر و ایجاد مصنوعات پیچیده استفاده کنند.
تا پایان پایه‌ی دوازدهم، دانش‌آموزان باید بتوانند:
1. روابط کاری با افرادی که دارای دیدگاه‌ها، مهارت‌ها و شخصیت‌های گوناگون هستند، ایجاد کنند.
در تمام سطوح تحصیلی، دانش‌آموزان باید بتوانند با دیگران همکاری کنند. در ابتدا، آنها باید راهبردهایی را برای کار با اعضای تیمی که دارای نقاط قوت فردی متفاوت هستند، بیاموزند. برای مثال، با حمایت معلم، دانش‌آموزان باید یاد بگیرند که به هر یک از اعضای تیم فرصت‌هایی برای مشارکت و همکاری با یکدیگر به عنوان هم‌آموز دهند. در نهایت، دانش‌آموزان باید در به کارگیری راهبردهای تشویق و حمایت متقابل خبره‌تر شوند. آنها باید عقاید خود را با استدلال منطقی بیان کنند و راه‌هایی برای حل و فصل اختلافات به طور مشترک بیابند. به عنوان مثال، هنگامی که مخالف موضوعی هستند، باید از دیگران بخواهند که استدلال‌شان را توضیح دهند و با هم همکاری کنند تا تصمیمات متقابل و محترمانه بگیرند. در طول مسیر پیشرفت‌شان، دانش‌آموزان باید از روش‌هایی برای دادن فرصت مشارکت به همه‌ی اعضای گروه استفاده کنند. دانش‌آموزان سطوح بالاتر باید بتوانند با ارزیابی منظم پویایی گروه برای بهبود کارایی و اثربخشی تیم تلاش کنند. آنها باید از چندین راهبرد استفاده کنند تا پویایی تیم را مولدتر کنند. به عنوان مثال، دانش‌آموزان می‌توانند نظرات اعضای ساکت‌تر تیم را بپرسند، وقفه‌هایی که اعضای پرحرف‌تر به وجود می‌آورند را به حداقل برسانند و به افراد برای ایده‌ها و کارشان اعتبار بدهند.
2. هنجارهای تیمی، انتظارات و حجم کاری عادلانه را برای افزایش کارایی و اثربخشی ایجاد کنند.
پس از اینکه دانش‌آموزان تجربه‌ی پرورش روابط کاری در تیم‌ها را به دست آوردند، باید تجربه‌ی کار در نقش‌های تیمی خاص را کسب کنند. در اوایل، معلمان ممکن است با ارائه‌ی ساختارهای مشارکتی به هدایت این فرآیند کمک کنند. برای مثال، دانش‌آموزان ممکن است به نوبت نقش‌های مختلفی را در پروژه انجام دهند، مانند یادداشت‌بردار، تسهیل‌کننده و مانند آن. در طول مسیر پیشرفت‌شان، دانش‌آموزان باید کمتر به معلمی که نقش تعیین می‌کند وابسته شوند و در تعیین نقش در تیم خود مهارت بیشتری پیدا کنند. به عنوان مثال، آنها باید با هم تصمیم بگیرند که چگونه در نقش‌های مختلف به نوبت ایفای نقش کنند. در نهایت، دانش‌آموزان باید به طور مستقل تیم‌های خود را سازماندهی کنند و اهداف مشترک، انتظارات و حجم کاری عادلانه ایجاد کنند. آنها همچنین باید گردش‌کار پروژه را با استفاده از دستور کارها و جدول زمانی مدیریت کنند و باید بتوانند گردش کار را برای شناسایی زمینه‌های بهبود ارزیابی کنند.
3. بازخورد اعضای تیم و سایر ذینفعان را درخواست کرده، به‌کار گرفته و بازخورد سازنده‌ای به ایشان ارائه کنند.
در تمام سطوح تحصیلی، دانش‌آموزان باید بتوانند از دیگران سؤال بپرسند و به نظرات آنها گوش فرا دهند. در اوایل، با راهنمایی و هدایت معلم، دانش‌آموزان باید برای دستیابی به یک هدف خاص به دنبال کمک باشند و ایده‌های خود را به اشتراک بگذارند. در طول مسیر پیشرفت‌شان، دانش‌آموزان باید بازخورد مربوط به رایانش را به روش‌های سازنده ارائه و دریافت کنند. به عنوان مثال، برنامه‌نویسی زوجی[1] یک فرآیند مشارکتی است که دادن و دریافت بازخورد را ترویج می‌کند. دانش‌آموزان سطوح بالاتر باید با استفاده از مهارت‌های پرسشگری بتوانند فعلانه گوش دهند و باید با همدلی به دیگران پاسخ دهند. در طول مسیر پیشرفت‌شان، دانش‌آموزان باید بتوانند از چندین همسال بازخورد دریافت کنند و باید بتوانند نظرات خود را متمایز کنند. در نهایت، دانش‌آموزان باید به دنبال بازخوردهای مشارکت‌کنندگان از محیط‌های مختلف باشند. این مشارکت‌کنندگان ممکن است کاربران نهایی، کارشناسان یا مخاطبان عمومی از انجمن‌های آنلاین باشند.
4. ابزارهای فناورانه‌ای را که می‌توان برای همکاری در یک پروژه استفاده کرد، ارزیابی و انتخاب کنند.
در تمام سطوح تحصیلی، دانش‌آموزان باید بتوانند از ابزارها و روش‌های مختلف برای همکاری در یک پروژه استفاده کنند. برای مثال، در کلاس‌های ابتدایی، دانش‌آموزان می‌توانند با نوشتن روی تخته وایت‌برد، به طوفان فکری بپردازند. در طول مسیر پیشرفت‌شان، دانش‌آموزان باید از ابزارهای همکاری فناورانه برای مدیریت کار تیمی (مانند ابزارهای اشتراک دانش و فضاهای برخط برای پروژه‌ها) استفاده کنند. آنها همچنین باید شروع به تصمیم‌گیری در مورد بهترین ابزارها و زمان استفاده از آنها کنند. در نهایت، دانش‌آموزان باید از ابزارها و روش‌های مختلف مشارکتی برای دریافت نظرات نه تنها از اعضای تیم و همکلاسی‌هایشان، بلکه از دیگران، مانند شرکت‌کنندگان در انجمن‌های آنلاین یا جوامع محلی، استفاده کنند.
[1] Pair programming